Ο πατριωτισμός ως τοπικισμός (που δεν είναι επαρχιωτισμός) είναι θετική αναζήτηση τοπικής ποιότητας.
Αυτή είναι η κεντρική ιδέα για την καλλιέργεια και την τόνωση μιας θέλησης για μια καλύτερη Αθήνα. Δεν υπάρχει ισχυρή πολιτική βούληση για την βελτίωση της πόλης ,γιατί δεν υπάρχει αρκετό κοινό να την ζητήσει. Ο δε προτεσταντικής προέλευσης βολονταρισμός (εθελοντισμός) δεν παραγγέλνεται αλλά υποδειγματίζεται. Είναι προϋπόθεση ψυχανάλυσης και προπαγάνδας με λίγες πιθανότητες επιτυχίας, εάν οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές.
Επειδή όμως είναι φανερό ότι ο καθημερινός Αθηναίος είναι κατασκεύασμα του λαϊκισμού (μείγμα γυφτιάς, χωριατιάς, διαφθοράς, ξενομανίας και απελπιστικού ναρκισσισμού), προϊόν μιας επίσης απαίδευτης ελίτ, τα νέα παιδιά για να περάσουν σ' ένα άλλο μοντέλο ευδαιμονίας και αυταρέσκειας(υπερηφάνειας) πρέπει ν' αναζητήσουν ένα άλλο φετίχ (φαντασιακό στόχο/όνειρο/όραμα πνευματικής ηδονής) και αυτό απαιτεί συμμετοχή στα κοινά και τα τοπικά, μύηση στη νέα πολεοδομία, που πλέον παρουσιάζεται ως η πιο αξιόπιστη/ρεαλιστική οικονομική και πολιτική πρόταση.
Πατριωτισμός σήμερα σημαίνει τοπική παρέμβαση με πλήρη ενημέρωση κι ενδιαφέρον άδολο επί τη βάση κριτηρίων που να εκφράζουν ένα Όραμα κι όχι ένα ατομικό όνειρο. Αυτός ο πατριωτισμός καλλιεργείται μέσα από κινήσεις πολιτών με βάση την πόλη κι όχι την κομματική ιδεολογία ή άλλη οργανωτική δομή εξουσίας. Η εξομάλυνση των αντιθέσεων και η εξισορρόπηση των αντίρροπων τάσεων είναι δυνατές μόνο με την ανάπτυξη ενός τοπικού πατριωτισμού όπου ναι μεν τα πάθη υπάρχουν αλλά η εποπτεία των προβλημάτων επιτρέπει να διαγνωσθούν οι σωστές δράσεις. Έτσι διαμορφώνονται δυνατές πόλεις με ανοιχτούς ορίζοντες για την ευδαιμονία, υλική και ψυχική, των κατοίκων της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου